E-book Kernenergie - Versie 1.01c

Transmutatie zet radioactieve stoffen met lange levensduur om in minder toxische stoffen met korte levensduur. Dankzij transmutatie wordt het volume aan eindafval met factor 100 gereduceerd en het natuurlijke stralingsniveau al na zo'n 300 jaar bereikt (i.p.v. na 300 000 jaar). In die zin biedt het ook een kans om eventuele geologische berging te optimaliseren. De boosdoeners – Bij het splijten van uraniumkernen in een reactor ontstaat een grote verscheidenheid aan splijtings producten en actiniden . Een klein deel van de geproduceerde producten bestaat dus uit isotopen met een atoomnummer van 90 en hoger. Dit zijn de zogenaamde actiniden die ontstaan als uranium neutronen opneemt waardoor neptunium -237, plutonium -239, americium -241 en curium ontstaan (cfr. Sectie 7.3). Americium is hierin een belangrijke factor. Dit zogenaamd 'minor-actinide' (MA) is lang radioactief en zeer giftig en dus een belangrijke afvalcom ponent. Bovendien is het allergrootste gedeelte van de brandstof niet "opgebruikt" (cfr. supra). Het is slechts zo'n 3 % van de 'spent fuel' die wordt uitgemaakt door bovenstaande afvalstoffen. Het is perfect mogelijk de rest (97%) te recycleren in een 'opwerkingsproces'. Opwerking is Stap 1 – In een opwerkingsfabriek zoals in het Franse La Hague, waarvan – zoals reeds gezegd – het eerste internationale prototype in België stond (de zgn. Eurochemic fabriek op de site van Belgoprocess te Dessel; cfr. Sectie 6.6), zal men het herbruikbare uranium en plutonium in een chemische behandeling afscheiden van de sterk radioactieve splijtingsproducten en actiniden. Daarna worden deze laatste

185