KERNENERGIE.Online (Simple Single Page E-Reader Version)

de begrenzing verzekert.

Voor de gecontroleerde kernfusie gaat dit natuurlijk niet op. Bij de zeer hoge reactietemperatuur zijn de atomen ontdaan van alle eigen elektronen; het mengsel van atomen die zo 'geïoniseerd' zijn, en van delosseelektronen, vormt eenvierde toestand van de stof (naast vast, vloeibaar en gas) en wordt 'plasma' genoemd. Het plasma op de vereiste temperatuur brengen en deze temperatuur gedurende de noodzakelijke tijdspanne van enkele seconden behouden, is de voor naamste zorg van alle R&D-centra. Vanzelfsprekend kan geen enkel vat of constructiemateriaal ondoorlaatbaar blijven voor een plasma van 100 miljoen graden Celsius. Men moet dus een beroep doen op onstoffelijke wanden: magneetvelden . Een mogelijke uitvoering is het zogenaamde Tokamak systeem, dat in de voormalige Sovjetunie werd ontwikkeld eind jaren '50 – midden '60 door o.a. Igor Tamm en anderen, zoals de in het Westen welbekende Andrei Sakharov. Het plasma wordt hierbij samengehouden in een donut-vormige ring of band, en is onderworpen aan het magnetisch veld van de spoelen, die deze 'torus' omringen. Speciale technieken zorgen voor de verwarming van het plasma. Naast de Tokamak bestaan er ook alternatieve, minder onderzochte, methoden om het plasma onder controle te houden (e.g. 'inertial confinement'), of andere concepten om fusie te initiëren (e.g. lasertechnologie). Een overzicht van de

154